Gepubliceerd op:
Voor altijd weg
“We zullen haar ontzettend missen.” Met deze woorden sloot Hans Faber namens de familie, zijn korte, indrukwekkende verklaring af op de persconferentie waarin bekend werd gemaakt dat het lichaam van Anne Faber was gevonden. In Zeewolde was ‘s-ochtends een eind gekomen aan een zoektocht die bijna twee weken had geduurd. Michael Panhuis had aan de politie verteld waar hij haar had begraven.
De moordenaar
Michael Panhuis, 27 jaar. In 2011 veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf zonder TBS, vanwege een zwaar zedendelict en roofovervallen. Maar liep inmiddels weer vrij rond te dwalen in de bossen rond Den Dolder. “Voorbereiding op terugkeer in de maatschappij” heet zoiets. En dat hij geen TBS had gekregen kwam door de mogelijkheid, dat je niet hoeft mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek. Slim, nietwaar?
Foutje
Een inschattingsfout wordt nu overal geroepen. En diverse onderzoeken zijn al weer aangekondigd. De verantwoordelijke minister zal de forensisch psychiatrische kliniek Altrecht-Aventurijn in Den Dolder gaan doorlichten. Maar ook de rest van de strafketen, de Dienst Justitiële Inrichtingen, de rechterlijke macht, de advocaten en het openbaar ministerie zijn natuurlijk verantwoordelijk. Gaan die ook worden onderzocht? En wat te denken van de politiek. Al die Kamerleden en Ministers die dit falende rechtssysteem willens en wetens al jaren laten bestaan. Die weigeren maatregelen te nemen die de dood van Anne Faber hadden kunnen voorkomen.
Geschiedenis
Ik neem u even mee naar 3 juni 2004. Nederland had net een zucht van verlichting geslaakt. Het 13 jarige meisje Wei Wei had de ontvoering door een ontsnapte TBS-er, die niet was terug gekomen van een onbegeleid verlof, gelukkig overleefd. Ze was weliswaar misbruikt, maar leefde nog.
In de Tweede Kamer verdedigde Minister Donner op die dag het politieoptreden. De politie had verzuimd de man te traceren, nadat hij een auto had gestolen. Jammer voor Wei-Wei. Er waren toch procedures, regels en afspraken en iedereen had zich daar toch netjes aan gehouden, zo betoogde de minster. Achter de transen van het kasteel van de PRA’s verdedigde hij met passie het falende justitiële apparaat. Een motie van de LPF om TBS-ers nooit meer op onbegeleid verlof te sturen, werd verworpen. En een motie van afkeuring haalde het natuurlijk ook niet. Wel beloofde de minister een wetswijziging die het de politie makkelijker zou maken bij de opsporing van ontsnapte TBS-ers. Want zolang ze niet opnieuw een misdrijf begingen, was er geen haast bij.
We zijn een paar maanden verder en in Doetichem. Om precies te zijn in de Kaponiestraat op 31 oktober 2004. Op harde stenen ligt Geerhard Jolink tevergeefs te vechten voor zijn leven. Neergestoken door een recidivist, waarvan het Gerechtshof tien dagen daarvoor meende het vonnis van de rechtbank -wel verplicht TBS- te herzien. En ondanks een duidelijk psychiatrisch rapport te oordelen dat er geen enkele reden was om de man verplicht TBS op te leggen. Wederom een “verontruste” Tweede Kamer. Maar opnieuw verschool minister Donner zich op 1 december 2004 achter de PRA’s. Alleen Joost Eerdmans (LPF) was duidelijk: “De overheid heeft weer een moord op haar geweten” Op 5 oktober 2005 wordt de dader veroordeeld wegens doodslag tot acht jaar cel en TBS met dwangverpleging. Waar is hij eigenlijk nu?
Geen veranderingen
De lijst met vergelijkbare gevallen is nog veel, veel langer. En nu mag als jongste geval de naam van Anne Faber worden toegevoegd.
Ondanks dat er herhaaldelijk en indringend vanuit alle lagen van de maatschappij is gevraagd om aanpassingen van het systeem, is er geen enkel zicht op een herijking van prioriteiten. Het belang van de dader gaat nog steeds voor de veiligheid van de maatschappij. Steeds weer wordt er door de behandelaars en de justitiële keten gegokt met de levens van onze jongens en meisjes. Onze mannen en vrouwen. Vanuit hun ivoren torens van het “eigen gelijk” kijkt de elite laatdunkend neer op de nabestaanden van allen die door haar inschattingsfouten geweldadig om het leven kwamen.
En dat kan alleen maar omdat de politiek in feite niet van zins is om ook maar enige verandering in het systeem aan te brengen. Alleen Geert Wilders (PVV) heeft zich uitgesproken om het hele TBS systeem af te schaffen. Maar die wordt door de heersende elite, de media en het overgrote deel van de kiezers niet serieus genomen.
De eindverantwoordelijken
En daar zijn we dan bij de eindverantwoordelijken voor dit drama. Dat zijn de mensen die al die jaren zijn blijven stemmen op de bestaande politieke partijen. Dat zijn de mensen die helemaal niet meer naar de stembus gaan. Het zijn de mensen die denken: “ach er verandert toch niets” en “nieuwe partijen zijn toch niet in staat om veranderingen door te voeren” Dus stemmen wij maar weer op de VVD, de PvdA, het CDA, de CU. We stemmen op D’66, de SP en GroenLinks.
Diezelfde kiezers en thuisblijvers tekenen in grote getale bijvoorbeeld deze petitie. En het geeft ze een goed gevoel. Men doet toch iets! En straks lopen ze mee in een stille tocht en vertellen elkaar hoe erg het toch wel niet is. Laten witte ballonnen omhoog stijgen. En als ze dan thuis zijn, voelen ze zich weer deugdzaam. Maar het bloed van Anne Faber en al die andere slachtoffers van dit falende rechtssysteem kleeft net zoveel aan hun handen als aan de handen van hen die direct betrokken waren, bij de beslissing om het monster uit Zeewolde, Michael Panhuis weer in de maatschappij los te laten. Maar dat realiseert men zich niet! Men wìl het zich niet realiseren!